Blijf mij nabij

In 1847 schreef Henry Francis Lyte de prachtige hymne ‘Abide with me’. Dat ene zinnetje is me altijd bijgebleven en heeft me geïnspireerd om mijn eigen persoonlijke ‘blijf mij nabij’ te schrijven.

‘Blijf mij nabij’, dat is mijn smeekbede op momenten dat ik het niet meer weet. Mijn noodgebed. Voor als ik verder niks meer bidden kan. Dan is er toch nog iets. Want met ‘blijf mij nabij’ vraag ik om het enige wat écht telt en wat ik écht nodig heb. Dat God bij me blijft. In de storm, in de depressie, in het verdriet, de pijn en de angst. Op momenten dat ik het niet meer weet. Dan vraag ik Heer, blijf mij nabij. Tegelijkertijd weet ik ook dat Hij nabij ís. Altijd, op al die momenten is Hij daar. Dat is mijn hoop.

Soms is het gewoon donker en niet licht
Geen kleuren te zien,
niks te lachen, alles te huilen
Verlangend naar een plek om te schuilen
Ik voel me zo leeg, ik ben niet vrij
Uit het diepste van deze duisternis fluister ik,
Heer, blijf mij nabij

Het is soms zo verleidelijk me af te sluiten
voor alles en iedereen
Een ijzeren harnas om mijn hart
Niks en niemand om mij heen
Toch is het dan nóg leger en omringt het duister mij
Zo diep, zo stil, zo donker
Heer, blijf mij nabij

Soms ben ik zo verschrikkelijk kwaad en zoekt
razernij van binnen zijn baan
Die boosheid God, waar komt die toch vandaan
Dan schreeuw ik het uit
maar het gaat niet voorbij
Dan smeek ik
Heer, blijf mij nabij

Ik weet dat U daar altijd bent
Hou ik zelf afstand of is het de duisternis in mij
De muur wordt hoger en hoger
Breek hem af Heer, doe dat voor mij
Maar ook als U het niet doet
God, blijf mij nabij

En soms kan ik gewoon niet bidden
dan is het binnen in mij stil
Verdriet, angst en onrust vechten om mij
tot ik niet bidden kan of wil
Niks meer te hopen, verloren in de nacht
Daar vanuit die diepte zeg ik toch nog zacht
hoe zwaar en leeg het ook zij,
Vader, blijf mij nabij

Mariëlle